Sevmek…
Bir çiçeği görmeden sevmek,
Dikenini bilmeden —
Yine de o çiçeğe inanmak.

Gül dikenli ama kokusu kanımda.
Sen varsın —
Gölgen bile aydınlık bana.
Sevmek bir kır çiçeğini görmeden,
Sevmek bir gülü dikenini bilmeden,
İnanabilmek sana, seni görmeden.
Bir gülü çölde büyütmek gözyaşlarıyla,
O dikenli yolları bilerek yürümek.
Yollar dikenli, adımla yazıyorum adını kumlara,
Uzanırım uzaktan,
Bir nefes kadar yakın,
Bir dua kadar sessiz…
İçimde fırtına patlar, dışımda sakin.

Kurumuş fidan avucumda yeşerir bir anda,
“Seni sevdim” demek dilimi keser,
Ama kalbim bağırır...

Sevmek… görmeden sevmek,
Diken bile olsa senin adınla sevmek.
Sessizlikte bile seni duyuyorum,
Çöldeki gül gibi dayanıyorum.
Sevmek… inanarak sevmek,
Gözyaşıyla büyütmek umutla.
Sensizim ama içimde ateş varsın,
Bu karmaşada en net sen varsın.

Duygular karmaşık, istekler imkânsız — biliyorum.
İşte ben bu yüzden,
Yağmur sonrası toprak kokusunda,
Bir gece yarısı, fırtına öncesi sessizim.
Anlamsız, karmaşık bir dünyada sensizim.
Anlamsız dünya, karmaşık yollar,
Ben sensiz ama seninle tamam bu satırlar.
Uzanabildiğim kadar, ellerim havada,
Bir nefes kadar yakın, bir dua kadar saklı kalmada.
Yeşertirim seni, kurumuş her dalda,
Söyleyemem ama her şarkıda adın çalar.
Duygular karışık, zihnim labirent,
Sen kalbimde en net nokta — tek meridyen.

Sevmek… görmeden sevmek,
Diken bile olsa senin adınla.
Sessizlikte bile seni duyuyorum,
Çöldeki gül gibi dayanıyorum.
Sevmek… inanarak sevmek,
Gözyaşıyla büyütmek umutla.
Sensizim ama içimde ateş varsın,
Bu karmaşada en net sen varsın.

Bir gün göreceğim seni, biliyorum.
Çöldeki gül açacak,
Gözyaşım suladı toprağı.
Sessizlik bitecek, adın yankılanacak dağlarda,
Ve “sevmek” dediğim — artık sensiz kalamayacak.

Sevmek…
Görmeden sevmek…
Diken bile olsa — senin adınla!
Sevmek… inanarak sevmek,
Gözyaşıyla büyütmek umutla.
Sensizim ama içimde ateş varsın,
Bu karmaşada en net sen varsın.

Senin adınla başlar…
Senin adınla biter her dua.
Sensizim... ama sende varım hâlâ.