Geceler uzun, soğuk bu aralar,
Yastıkta kaldı senin son sıcaklığın kadar!
Daha da düşmem eski o tuzağa,
Sözler hep aynı – hep aynı yalanlar!
Ne diyeceğini ben biliyorum,
Bozuk plak gibi aynı nakarat!

Dışarıdan kapat kapıyı
İçeriye artık huzur doldu!
Ne sesin, ne yüzün, ne de adın,
Hiçbiri eskisi gibi değil artık!
Dışarıdan kapat kapıyı
Yoruldum aynı yerden kanamaktan!
Bu sefer git, gerçekten git,
Bir daha dönme, anla lütfen!

Pencere açık, ama ben değilim,
Rüzgâr bile senden kaçıyor!
Ne kaldı ki elimizde,
Biraz yorgunluk, biraz kırık bir gurur!

Bir zamanlar seni bekleyen bu ev…
Şimdi sessizliğiyle beni sarıyor!
Kapı eşiğinde kaldı o günler,
Ve ben… artık içeri kimseyi almıyorum!

Dışarıdan kapat kapıyı
Bu kalp artık kimseye ev değil!
Kendimi buldum, seni değil,
Ve bu sefer sessizliği sevdim!
Dışarıdan kapat kapıyı
Yalvarırım, sessizce git!
Ardından kapanan o ses var ya…
İşte o, son cümlem sana!